روزانهها
همهابر برجسب
در شاهنامه اضافات تقویم دیواری در ورزش دهه 2000 دهه 1990 فریدون مستند فوتبال دهه 1950 دهه 1970 من-کلیک-عکس سام زال کلکسیون تور سلم ایرج دهه 1940 ترجمه بازی دهه 1980 سریال دهلی جمشید رودابه منوچهر هندوستان دهه 1390 آکیرا کوروساوا nihongo هتل بازدید ضحاک شرلوک هولمز ساتیاجیت رای کار وای ونگ ماساکی کوبایاشی دهه 2010 داستان دهه 1960جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- مهر 1396 2
- شهریور 1396 5
- مرداد 1396 6
- تیر 1396 5
- خرداد 1396 2
- اردیبهشت 1396 3
- فروردین 1396 5
- اسفند 1395 6
- بهمن 1395 1
- دی 1395 6
- آذر 1395 15
- آبان 1395 8
- مهر 1395 7
- شهریور 1395 9
- مرداد 1395 12
- تیر 1395 32
- خرداد 1395 14
- اردیبهشت 1395 14
- فروردین 1395 16
- اسفند 1394 10
- بهمن 1394 13
- دی 1394 20
- آذر 1394 18
- آبان 1394 90
جستجو
آمار : 53574 بازدید
Powered by Blogsky
یکی از شاخص ترین وجه های بازیگری آلپاچینو به نظر من چشم هاشه که باهاشون حرف میزنه ...توی پدر خوانده نگاهاش فراموش نشدنیه...اینجا هم نمیدونم ولی ظاهرا زخمها با چشمها یکی شدن
در مورد چشمهای پاچینو باهات موافقم. یکی دیگه از اشتباهای بزرگ دنیا اینه که پاچینو رو به خاطر مونولوگهای طولانی به خاطر میاره که به نظر من از عهده هر بازیگر متوسطی هم برمیاد بعد از کمی تمرین(مسلما نه با این کیفیت اما با همین کارکرد و اثر) در حالی که آل پاچینو رو همین نگاه و هزاران نکته مینیمال استثنا و شگفت آور و ماندنی کرده