سفر در راوی!

گرچه ما ترجمه "بازمانده روز" را می خوانیم اما نمی توانیم لحن و زبان خاص راوی را نبینیم و طنز و در عین حال تراژدیِ حاصل از آن را لمس نکنیم.دست کم اگر ترجمه نجف دریابندری را می خوانیم. اصلا شاید از همین بابتِ ترجمه خواندن است که می توانیم این چیزها را بفهمیم و شاید غریبگیمان با زبان انگلیسی مانعمان باشد در درک تمایز شیوه بیان. زبان اینجا فقط وسیله ارتباطی نیست، اعظمِ کنش های داستانی است. به هر حال ما تمام طول داستان را داریم در افکارِ آقای استیونز می گذرانیم، در خاطراتی که به جا و نا به جا به یاد می آورد و در تحلیل ها و نگرانی ها و احساسات و داشته های ذهنیش که پشتِ تجملِ ظاهر و کلامش نگهداری می کند. اوقات عجیبی است.