فیلم از سطح هیچ چیز عبور نمی کند و به هیچ عمقی دست پیدا نمی کند؛ نه در روایت های عاشقانه اش، نه در بخش رمزگونه اش و نه در حرارت مبارزاتی اش. حاصل جز تکرارِ خبر گونه سلسله ای از حوادث نیست و هیچ گونه هیجانی در مخاطبش نمی شود. رابطه بین فیلم و مخاطب، مثل رابطه تولید کنندگان(نویسنده، کارگردان، تهیه کننده، بازیگر، آهنگساز و ...) با فیلم، یک رابطه تجاری صرف باقی می ماند و بس. حتی موسیقی که بناست با به رخ کشیدنِ خود، روی احساس مخاطب دستی بگذارد و دستاوردی داشته باشد هم درست به همین دلیلِ حضورِ پررنگ و پوشاندنِ صدای صحنه که نقطه اتکای داستان و محورِ همه چیز است، کارکردِ عکس پیدا می کند و به قطع ارتباط او با فیلم منجر می شود.
The silent war( Alan Mak and Felix Chong)-2012
من از حالت نگاه کردن خانم خوشم میاد:)
موسیقی شبیه عکس،چه تعبیری!
حالت نگاه کردن خانم تقدیم به شما
اوه! نه! منظورم از کارکرد عکس پیدا کردن، برعکس عمل کردن بود!