روزانهها
همهابر برجسب
در شاهنامه اضافات تقویم دیواری در ورزش دهه 2000 دهه 1990 فریدون مستند فوتبال دهه 1950 دهه 1970 من-کلیک-عکس سام زال کلکسیون تور سلم ایرج دهه 1940 ترجمه بازی دهه 1980 سریال دهلی جمشید رودابه منوچهر هندوستان دهه 1390 آکیرا کوروساوا nihongo هتل بازدید ضحاک شرلوک هولمز ساتیاجیت رای کار وای ونگ ماساکی کوبایاشی دهه 2010 داستان دهه 1960جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- مهر 1396 2
- شهریور 1396 5
- مرداد 1396 6
- تیر 1396 5
- خرداد 1396 2
- اردیبهشت 1396 3
- فروردین 1396 5
- اسفند 1395 6
- بهمن 1395 1
- دی 1395 6
- آذر 1395 15
- آبان 1395 8
- مهر 1395 7
- شهریور 1395 9
- مرداد 1395 12
- تیر 1395 32
- خرداد 1395 14
- اردیبهشت 1395 14
- فروردین 1395 16
- اسفند 1394 10
- بهمن 1394 13
- دی 1394 20
- آذر 1394 18
- آبان 1394 90
جستجو
آمار : 54047 بازدید
Powered by Blogsky
راه
زاتویچی می رود؛ رو به افق؛ پشت به ما. می رود تا ادامه داشته باشد. نمی رود تا در آینده ی پشتِ افق، چیزی را بیابد. او جستجوگر نیست، او در سفرِ رو به کمال نیست، او قهرمانِ منتظر در سرزمینی تاریک نیست. او نوری با خود ندارد، در تاریکی است و در تاریکی می ماند و پشت سر غم و مرگ و تنهایی می گذارد و می رود، نه شادی و آزادی و پیروزی. مهارتِ نمایشیش حتی خاموش کردنِ شمع و بردنِ نور است. او به سوی افق از ماجرای هر قسمت فرار می کند، به استقبال ماجرای بعد نمی رود. در گریز است از خود، اما با خود. اسمش را می گذاریم جبر انگار.
The New Tale Of Zatoichi/Shin Zatōichi monogatari(Tokuzo Tanaka)-1963
من
چهارشنبه 1 دی 1395 ساعت 22:15
کوتاه اما به عمق وحشتناک!
مطمنن اگر تا الان تاریکی هم نماینده هایی همچون زاتوچی داشت چشم های ما هم عادت به دیدن در تاریکی داشتن.
_________
کارآگاه گاهی وفت ها نمیتونم راجع به این مسله پیش داوری نکنم که آیا فرهنگ عمومی ژاپن هم به همین اندازه جالب و عمیقه من نمیدونم در مورد ژاپن به اون اندازه که بشه نظری داد ولی فکر میکنم وجود چنین افکاری حتما زمینه هایی داشته در عموم مردم و به همین اندازه مردم عمیقی هستند نسبت به ما و دیگرانی که تا به حال میشناسم
فکر کنم سینمای ژاپن امضای خاص و جالب خودش رو باید در سینمای جهان داشته باشه که در جاهایی دیگه به این عمق و تعداد فیلم جالب نشه دید
مسلما زاتویچی نماینده و متاثر از فرهنگ ژاپنه ولی این برداشتی که ما ازش داریم یه کم به خاطر علاقه ما به این فرهنگ و جهان بینیه . بذاریمش جلوی افراد غرب گرا به هیچ عمقی توش نمیرسن و با همون جهان بینی غربی و مذهبی قهرمان خواه میبیننش.
کوئنتین تارانتینو بین سینماگرهای امروز صاحب نام تاثیر قابل توجهی از سینمای عامه پسند ژاپن(کلا شرق) گرفته و بین قدیمیترها سرجو لئونه تا جایی که من میدونم. ژان پیر ملویل هم بیشتر از سینما از خود فرهنگ متاثر بود(و خیلی از سینماگرهای بنام امروز هم از هر دوی اینا متاثرن).
نمیدونم میشه گفت عمیق ترن یا نه ولی مطمئنا متفاوتن و این تفاوته که ما رو به فکر و تعمق وامیداره و پس به عمق میریم و عمیق تر میبینیمش
زاتویچی خوبه ببینمش؟
من که نظرم رو دارم درباره ش مینویسم و یه برچسب براش دارم . شما خودت رو بهتر میشناسی و از این یادداشتها هم میتونی استفاده کنی و با تعریفت از خوب مقایسه شون کنی.