اندازه فاصله

"مادرم" شباهت های زیادی به "اتاق پسر" دارد. آن قدر که می شود گمان کرد وقت اجرای "اتاق پسر"، هر دو طرح برای شرح ایده واحدی آماده شده بوده اند و آن یکی به هر دلیلی بر این یکی ترجیح داده شده و به وجود آمده است. این زمانِ گذشته و مقایسه ناخودآگاه(شاید هم خودآگاه) اتفاق خوبی برای "مادرم" است. این یکی مینیمال و گاهی حتی غیر مستقیم به مضمون آن یکی (همان مضمون مشترک مرگ) می پردازد و تلاش های زیادی هم برای غیر متمرکز نگه داشتنِ حواس و احساسات مخاطب دارد، مثلا بر خلافِ "مادر" علی حاتمی خودمان که با خانواده ای پر جمعیت تر و طبیعتا پر ماجراتر همین قصه انتظار نابودی یا نبودِ مولد آن خانواده را روایت می کند. این پراکندگی حواس مخاطب، مانع از گرم شدنِ سر مخاطب به چگونگیِ مصرفِ دستمال کاغذی و پس دور ماندنش از درک منطقیِ موقعیت می شود. مخاطب اینجا اجازه و امکان آن را دارد که مثلا از تصمیم جووانی برای ترک شغل یکه بخورد و سعی کند آن را از بیرون تحلیل کند؛ به جای این که آن قدر به این شخصیت نزدیک نگه داشته شود که او را در این تصمیم همراهی کند و دچار توهمِ درک کردن شود. مخاطب، به جای جووانی، مارگریتا را همراهی می کند که تصمیم های معقول و منطقی و رفتاری مشترک با هر آدمِ بهنجاری دارد. همین بهنجاری، تولید کننده پوچیِ آن رخدادِ بهنجار و محتومِ کلیدیِ فیلم،مرگ، است و پاسخِ پرسشهای مخاطب درباره رفتار نابهنجار جووانی.

My mother/ Mia madre(Nanni Moretti)-2015