ترکیب موفق موهای بلند بازیگران و باد همیشه وسوسه فیلمسازها و لذت تماشاگران بوده است. معمولا برای به کار بردنِ این ترکیب، دوربین را برابرِ چهره بازیگر قرار می دهند و از باد خواهش می کنند که هنرِ خود را به نمایش بگذارد و دکمه ضبط را فشار می دهند. حاصل، تصویرِ زیبایی است که تنها از توان فیزیکیِ باد بهره برده است و نوازش و لذاتِ آشنایش را تکرار می کند و بس. ریدلی اسکات اما از رهایی که باد در خود دارد بهره برده است و با دور و پشتِ سرِ موهای بلندِ بازیگرانش ایستادن و تصویر کردنِ به هر سو و بی قاعده و نظم رفتنِ موها، تصویری از رهایی تولید کرده است؛ معنایی که بر خلافِ نوازش، آشنا نیست و شاید لذت هم نداشته باشد!
Thelma & Louise(Ridley Scott)-1991
اوه اوه اوه!
فقط یک بار این فیلم را دیدم. و اصلاً تمایلی به دیدن دوباره اش ندارم.
فوق العاده اثر گذار بود.
منم تمایلی به دوباره دیدنش ندارم چون به نظرم چندان خاص و تاثیرگذار نیومد. یکی از هزاران فیلم احساس گرای افراطیِ عوام پسند که یه کم حرفه ای تر از بعضی های دیگه ساخته شده؛ همین.