اخبار

توی سرزمینی زندگی می کنیم که نشناختن افراد مرتبط با فوتبال امری فرهنگی محسوب میشه. سرزمینی که فراموش کردن داستانهای کودکی نشانه رشد عقلی به حساب میاد. سرزمینی که نمیدونن تاثیر مارادونا بر گابریل گارسیا مارکز بیشتر از تاثیر مارکز بر جهانه. سرزمینی که نمیدونن اگه اسم منصور پورحیدری براشون بی معناست، تاثیر او از تاریخ شخصیشون حذف نشده، فقط در بی خبری اونها اتفاق افتاده، به همون ترتیب که اگر از گردش زمین بی خبر باشن بازم ماه و سال و روز و شب از این گردش حاصل می شن و اونها دارن زندگیش می کنن.

حقوق بشر

سیمون بایلز ورزشکار بزرگی است؛ صاحب قدرت، سرعت و دقت است، بسیار بیشتر از من و شما (تصورم بر این است که خوانندگان این جا کمتر از 10 مدال طلای جهانی داشته باشند). دور و دست نیافتنی است. بس که بانوان عزیز ورزشکار فاقد بلندپروازیِ رقابت با او و تمایل رقابت با خودند. او همان جا می ماند تا روزی دست طبیعت، قابلیت فیزیکی برتری را به دختری دیگر بدهد که جبر جغرافیا او را به سالن ژیمناستیک ببرد و دست تقدیر هم طراح و کورئوگرافرِ امتیاز آوری را بر او فرمانروا کند. بانوان ژیمناست با قدرت و برون گریِ بایلز یا حتی عمق و ظرافتِ آلیا موستافینا، فقط اجراکننده اند و بس. رقابتشان چشم نواز و تمریناتشان دشوار و مهارتشان ستودنی و امتیازاتشان هیجان انگیز است اما هیچ اثری بر روح و جان تماشاگر نمی گذارند مگر با اشک و لبخند و باقی ظواهرشان.

 

سیمون بایلز قهرمان 4 اسباب ژیمناستیک آرتیستیک المپیک 2016

آلیا موستافینا برنده مدال برنز 4 اسباب ژیمناستیک آرتیستیک المپیک 2016

؟ ...

هنر را تعریف کنید و زیر بخش هایی که این مرد را از جمع هنرمندان بیرون نگه می دارد خط بکشید.

کوهی اوچیمورا، قهرمان شش اسباب ژیمناستیک آرتیستیک المپیک 2016

just a match

آرام؛ خونسرد؛ شاید اصلا خسته و بی حوصله؛ می بیند؛ می اندیشد؛ و آن جاست؛ تا فقط در یک لحظه قصد و قدر و زخم و لبخندش را با هم به تماشا بگذارد؛ یک سامورایی بی ارباب!

بسلان مودرانف(قهرمان 60- کیلوگرم جودوی المپیک 2016)

سرانجام

فقط 100 دقیقه بعد، تحلیلِ تمامیِ حاضرانِ در این تصویر-مثل حاضرین در بسیاری از تصاویرِ تاریخیِ مشهورتر و تکان دهنده تر و موثر در مقیاس وسیع تر- از آن چه در حالِ انجامش بوده اند تغییر کرده است؛ با رسیدنِ آن انجام! تحلیلِ اشتباه از کلمه قهرمان در هر حالت ممکنش...

دیدیه دشان در واکنش به مصدومیت غافلگیرکننده کریستیانو رونالدو و بیرون رفتنش از سرنوشتِ تیمِ او؛ دیشب

نمایش

دست آخر، دوربین برای چشمِ ما تصمیم می گیرد .

آنتوان گریزمانِ گل زده؛ دیشب

بیرون

یک بیرون داریم و یک درون. دماغ عمل شده، شیشه شکسته، تعداد تلفات فلان بمب گذاری، شماره صندلی، رنگ پرچم، فرم چشم، فیش حقوقی، نوع پوشش، قیمت بنزین، 2-0 و ... این ها بیرونند و هستند. ارسال لعنت برای منکرانشان هم از اختیاراتتان است! درون اگر داشته باشند، از روی زبان و زمان عبور می کنند؛ جایی می مانند؛ چیزی می سازند. نداشته باشند، جای خود را به خبر و مد بعدی می دهند و به روز می شوند.

درون، همان چیزی است که فوتبال ولز ندارد؛ برنده یا بازنده فقط تابلوی نتایج را تغییر می دهد و داده های تاریخی را.

گرت بیل؛ دیشب. بیرونِ بیرون!

جان لوئیجی بوفون؛ چند شب پیش.بیرونِ یک درون!

سرگذشت

تاریخ را با چشم باز می سازیم و با چشم بسته می پذیریم!

آرون رمزی و کارت زردش؛ دیشب

someone somewhere

ویژگی اصلیِ قهرمان نه پیروزی است، نه قدرت فوق بشری، نه مهارت های خارق العاده و نه محبوبیت؛ ویژگیِ اصلیِ او، تنهایی است. 

تیم پرتغال برابر پنالتی؛ دیشب

این را هم داستان ها می دانند، هم نویسنده ها، هم عکاس ها، هم تماشاگران و هم قهرمان.

جهان و هر چه در او هست

برادری، برابری و شادی، بازوی کلفت می خواهد و عرق جبین و خونِ فراوان و رگ های جوان! مثلِ پیروزی!

گراتزیانو پله و جورجو کیلینی؛ دیشب

مرز

مرزها، خواستنیند و داشتنی و پس ساختنی؛ یکیشان همین چارچوب دروازه فوتبال.

مرزها غم آورند و گریختنی و دورریختنی و باز، داشتنی؛ یکیشان همین چارچوب دروازه فوتبال.

باخت لحظه آخریِ اتریش به ایسلند؛ دیشب

what is it?

برای درک تماشاگرای ایرلند شمالی، چیزهایی لازمه که ما نداریم؛ مثلا شاید خون مردم ایرلند شمالی یا تاریخی که از سر گذروندن یا برنامه های تلویزیونیشون یا گل و گیاهشون یا آب بارونشون یا نمی دونم دستپخت مامانشون! اون ها خوشحالن. به هوا می پرن و آواز می خونن no matter تو زمین چه خبره! گاهی، ما جهان سومیا همراه یه سری از جهان اولیا مثل تماشاگرای فرانسوی و انگلیسی و ایتالیایی و اسپانیایی و ... ممکنه دچار این توهم بشیم که اونا هیچ ارتباطی با ورزشی به اسم فوتبال برقرار نمی کنن و تنها چیزی که ازش میدونن اسم و چهره جرج بست هست که تقدیم تاریخ جهان کردن و بعد هم به سفارشِ خودش هر چیزی رو جز فوتبالش درباره ش فراموش کردن! اما اونها یه هو آخرای بازی، وقتی یک هیچ از آلمان عقبن و صدای سوت داور رو می شنون و دستش رو می بینن که به نفع تیمشون کرنر گرفته، ورزشگاه رو به لرزه در میارن و به ما میگن که دارن بازی رو نگاه می کنن و می فهمن که اتفاقی به نفعشون افتاده؛ فقط این سوال برای ما میمونه که آیا نوع این اتفاق رو هم درک می کنن؟ داور دوباره گوشه زمین رو نشونشون میده و دوباره توپ رو بهشون میده و اونا دوباره از این لذت چنان به هوا می پرن که ما برای سوتِ آخرِ بازیِ ایران-استرالیا نپریدیم! و جهان اولیا وقتِ بردنِ اون جامهای جهانی که می بردن! فوتبال ورزشیه که مردم ایرلند شمالی رو خوشحال می کنه و دیگران رو با اونا آشنا.

فوتبال در ضمن ورزشیه که در بقیه مردم دنیا، قادره چیزهایی پیچیده تر و متنوع تر از خوشحالی تولید کنه.

ایوان پریشیچ، داوید دخیا و دیگران در لحظه بعد از گلِ کرواسی به اسپانیا؛ دیشب

رویکرد

دارم فکر می کنم اگه نصفِ این اتفاق، یعنی پاره شدنِ پیرهن فقط دو تا از بازیکنای تیم ملی ایران به جای پاره شدنِ پیرهن چهار تا از بازیکنای سوئیس توی یه بازی اتفاق افتاده بود، بازی هم دوستانه بود و نه توی جام ملتهای اروپا(آسیا، جهانی)، اونوقت الآن فضای مجازی و غیر مجازی و دست و زبانِ ملتِ همیشه در صحنه چقدر پر از ناسزا و وا اسفا بود! اما حالا که این اتفاق واسه سوئیس افتاده و ما فقط موظفیم به چشم اتوپیا به سوئیس نگاه کنیم و آرزومون باید رسوندنِ پامون به جای پای مردم سوئیس باشه تا متمدن و مترقی باشیم نه عقب مونده و جهان سومی و متعصب و متحجر و از این جور چیزا ،جستجوی کلمات ستایشگر برای این خلاقیت ستودنیِ یافتنِ راهی برای سرگرم کردنِ تماشاگر و خنک کردن بازیکن و به فعالیت واداشتنِ تدارکاتِ تیم و متنوع کردنِ دلیلِ سوت داور و ... کمی وقت گیر شده.